این روز‌ها به خاطر قرنطینه‌ی خانگی بیش از هر زمان دیگری مشغول پرداختن به دلبستگی‌هایم البته آن‌هایی که بدون حضور دیگران قابل انجام به نظر می‌رسند، هستم و تا می‌توانم کتاب می‌خوانم و آهنگ‌های مورد علاقه‌ام را گوش می‌دهم و زبان انگلیسی تمرین می‌کنم و فیلم‌هایی را که دوست دارم می‌بینم؛ این وسط اگر وقتی هم پیدا شود به آینده فکر می‌کنم.
یکی از مسائلی که خیلی ذهنم را درگیر کرده، زمان پیریست که با آمدنش کلی هم مهمان ناخوانده‌ی دیگر را به همراه خودش می‌آورد که مهم‌ترینشان بیماری‌های جسمی و ذهنی و بعضاً روحیست.
قبول دارید حالا که به دلیل شیوع کرونا مجبور هستیم در خانه بمانیم و به هیچ وجه با عزیزانمان تماس فیزیکی برقرار نکنیم، به طور جدی متوجه شده‌ایم که چه‌قدر آن کنار هم بودن‌ها و صحبت‌های چندنفره و از همه مهم‌تر، در آغوش گرفتن‌ها و بوسه‌های گاه و بی‌گاه که به هر مناسبتی رد و بدل می‌شدند، چه اتفاقات ارزشمندی بودند و ما علاوه بر این‌که اصلاً قدرشان را نمی‌دانستیم، بیشتر اوقات هم خیلی عادی باهاشان برخورد می‌کردیم؟!
بگذریم؛ یکی از مریضی‌هایی که ممکن است با افزایش سن به سراغ آدم بیاید، زوال عقل است که بارزترین آن به شکل آلزایمر یا همان فراموشی خودش را نشان می‌دهد که بنابر شرایط شخص گرفتار بیماری، به شکل‌های مختلفی هم در او بروز می‌کند؛ از نوع خفیفش گرفته تا حاد آن. این وسط چیزی که اهمیت دارد سوای مقطعی یا دائمی بودن فراموشی، این است که آیا ممکن است انسان آن همه عشق و محبتی را که عزیزانش به او ابراز می‌کرده‌اند را از خاطر ببرد؟
آیا واقعاً آن عطرهای ناب، آن صداهای مهربان، آن نگاه‌های گیرا، آن خنده‌های از ته دل، آن اشک‌های شوق، آن گریه‌های ناشی از اندوه و شاید بالا‌تر از تمام این موارد، گرمای دست‌های نوازشگر دوستان، همه و همه به فراموشی سپرده خواهند شد؟
با تمام این اوصاف، هر قدر هم میزان بیماری در شخص، شدید باشد تنها مسأله‌ی آرامشبخش برای او می‌تواند این باشد که خودش که متوجه این فراموشی نیست و اگر شخصی بداند که آلزایمر دارد، شاید همین دانستن، دلیلی باشد بر این‌که او خوب شده یا از اول هم آلزایمر نداشته‌است.